آهای تپلی!
آره، تو. تویی که وقتی از کنارت رد میشم وانمود می کنی ندیدیم، تویی که برا دویدن حتی لباس ورزشی نپوشیدی، سخت نفس می کشی، کندی و تلاش برای جلو رفتن اشکتو درآورده.
گاهی به عمد مسیر دورتر رو انتخاب می کنی، از شدت خستگی عرق کردی و موهات کاملا خیس شده، به ندرت بی حرکت می مونی و وقتی می خوای بری خونه انقدر خسته ای که ظاهرت داغونه! هیچ وقت هم با کسی حرف نمی زنی، ولی من می خوام یه چیزی بهت بگم:
تو فوق العاده ای!

اگر فقط یه بار برای چند لحظه به چشمای من نگاه کنی متوجه عمق احترامی که برات قائلم میشی. کاری که شروع کردی بزرگه، منجر به سلامتیت، بازیابی اعتماد به نفست و رهاییت میشه. پاداشی که با دویدن به خودت دادی به همینا منتهی نمیشه، با این کار جلوی همه با ترسات روبرو شدی و به همه نشون دادی که چقدر شجاعی.
تو از همین حالا دگرگون شدن رو شروع کردی، دیگه این وضعیت بدنی رو نمی خوای. تصمیم سختی گرفتی، اما سرش قسم خوردی. هر بار که به سختی نفس می کشی نفس بعدی یه کوچولو ساده تر میشه، هر گامی که برمیداری به سبک شدن نزدیک تر میشی. هر بار که جلو میری اون آدم چاق و تنبل قدیمی بیشتر عقب میوفته و به ورژن جدید خودت که قوی، سلامت و آینده نگر هست نزدیک تر میشی، داری تبدیل به کسی میشی که غیر ممکن براش وجود نداره.
تو قهرمان منی! اگر برای چند لحظه اون هدفونو از گوشت دربیاری و سرت رو بالا بگیری متوجه میشی دونده های دیگه ای که از کنارت میگذرن، اونایی که حس بدی بهت میدن، مبهوت عزم و اراده ی عظیمت شدن. کسی که عاقله متوجه میشه تو تمام تلاشت رو میکنی، صدای ارادت رو میشنون و شاید بهت حسودیشون بشه. آره این تویی که داری میدویی این تویی که توی عمق وجودت دنبال قدرت هستی انقدر پایین میری تا بهش برسی.
تو دونده ای و هیچ کس نمی تونه بگه نه اینطور نیست. تو از اونچه فکرش رو می کنی قوی تری و قراره همه رو شگفت زده کنی. یه روز، یه روز خیلی نزدیک، شاید همین فردا، از بدنی که درست کردی تعجب می کنی، متوجه میشی که موفق شدی، و افق جدیدی پیش روت باز شده. تو به معنای واقعی الهام بخشی.
رو به تو تعظیم می کنم!