رییس هیئت سوارکاری همدان در دل نوشته ای آورد :و چه زود دلم برایش تنگ شد،او که رفیق و همراه بود.
علی شمسی پور را از زمانی که دبیرستان بودم،میشناختم،۲۶ سال از آن روزها گذشت.اولین دیدارمان سرپل یخچال و نزدیکی فروشگاه لوازم التحریر ابن سینا بود.اون روزها مغازه آقای قرخلر عصرها و دم غروب  پاتوق ورزشکاران و فوتبالیستها میشد.بحث فوتبال و شنا و نجات غریق و .....
شهید سیداحمد برقعی را بخوبی می شناخت و خاطرات زیادی از او برایم نقل میکرد.و اما امروز وجودش از میانمان پر کشید.آخرین باری که در جلسه ماهیانه رؤسای هیئتهای ورزشی که بطور معمول کنار دست هم مینشستیم و علی آقا با خنده های ریز و ملیحش جلسه را برایم کوتاه میکرد.هر وقت هم که در ردیف جلو بود،گوشی تلفن همراه و پیامک فاصله را کم میکرد.و چند ماهی بود که ندیدمش،و چه زود دلم برایش تنگ شد.
میدانم الان هم در آسمانها همچنان میخندد و بر عرش پرواز میکند.از من قول گرفته بود که با یکی از کاروان های راهیان نور او را همراهی کنم،ولی حیف باید بیاد او رفت و ........
او سردار سرافراز روزهای سخت و رفیق قدیمی و دوست عزیزی برای من و همه بود.