به گزارش پایگاه خبری همدان ورزش،محمود فارسی گردشگر و کوهنورد همدانی در سفرنامه پیمایش دریاچه نئور به سوباتان خرداد 1397چنین نوشت: 

طبیعتگردی توی ییلاقات شمال ایران با گروهی از هیچهایکرها یکی از مطلوبترین و وسوسه انگیزترین برنامه هایی هست که نمیشه رد کرد. قرار بود دوشنبه 14 خرداد ساعت 10 صبح ورودی روستای بودالالو دور هم جمع بشیم. با همسفر همدانیم صبح یکشنبه حرکتمون رو شروع کردیم. قرار بود از جاده زنجان خودمون رو به اردبیل برسونیم (کوتاه ترین مسیر) خروجی شهر کنار پل فرهنگیان ایستادیم و بعد از چند دقیقه یه خودرو تک سرنشین توقف کرد و گفت میره رشت; با همسفرم همدیگه رو نگاه کردیم و گفتیم راننده باحاله بریم رشت و از اونجا میریم اردبیل, عجله ای نیست.

سفر هیچهایکی کلا همینطوری هست که طبق برنامه از پیش تعیین شده ممکنه پیش نره, اما هیجان سفر به همین اتفاقات پیش بینی نشده است و اینکه ممکنه با کسی همسفر بشی که به گفته خودش از 15 سالگی از خونه بیرون رفته و تا کارتنخوابی پیش میره و یک روز چشم باز میکنه و میبینه همه لذتهای دنیا رو چشیده و بهتره که زندگی آروم رو هم تجربه کنه. 5 سال پاکی رو تجربه میکنه و در شرف ازدواج هست. تا رشت مستقیم رفتیم و با 3 تا ماشین هم خودمون رو از مسیر آستارا رسوندیم اردبیل. ساعت حدود 11 شب کنار دریاچه شورابیل کمپ زدیم. یه محل امن و خوب برای کمپ زدن; البته محل آرومی نیست, تا صبح سر و صدای مردم توی گوشمون بود و نتونستیم خواب راحتی داشته باشیم. شام رو به پیشنهاد یکی از دوستان پیچاق قیمه (غذای محلی اردبیل) از رستوران خان سالار گرفتیم که کیفیت و قیمت مناسبی داره. صبح زود بیدار شدیم و کمپ رو جمع کردیم و خودمونو رسوندیم به خروجی اردبیل خلخال. از اردبیل تا روستای بودالالو 35 کیلومتر فاصله است و از روستا تا دریاچه هم حدود 13 کیلومتر. به موقع رسیدیم به قرار و منتظر شدیم تا همه همسفرا خودشونو برسونن.

همسفرا از مغازه های داخل روستا خرید کردن, چون تا سوباتان محل خرید وجود نداره و چنانچه مواد غذایی کافی همراه نداشته باشی به مشکل میخوری. موبایل هم توی منتطقه آنتن نمیده, بنابراین باید قبل از ورود به منطقه به خونواده ها اطلاع بدین که اگه زنگ زدن و نتونستن صحبت کنن نگران نباشن.

کوله ها رو بار وانت کردیم و قصد داشتیم حرکت کنیم که گشت نیروی انتظامی از راه رسید و یکی یک برگ جریمه خوشگل نثار وانتها کرد. بعد از نیم ساعت وانت سواری رسیدیم به محل کمپ اول, دریاچه نئور جایی که نقطه شروع پیمایش بود. اطراف دریاچه شلوغ بود و بیشتر گردشگران ضلع جنوبی رو برای کمپ انتخاب کرده بودن( نزدیکترین محل به جاده ورودی دریاچه); ما نئور رو دور زدیم و رفتیم ضلع شمالی و اونجا کمپ زدیم که تا غروب اون قسمت هم شلوغ شد.

دریاچه ای در ارتفاع 2500 متری از سطح دریا, هوا کمی سرد بود و آسمون ابری. از ظهر که به دریاچه رسیدیم تا نیمه شب هوا خوب بود و توی منطقه گشت میزدیم. غروب همه دور آتیش جمع شدیم و بازیهای گروهی مثل پانتومیم برای آشنایی بیشتر همسفرا با همدیگه و گذران وقت اجرا کردیم. نیمه های شب باران و تندباد شدید شروع شد و میخها به سختی چادرها رو نگه داشته بودن.

دور تا دور دریاچه محل کمپ گردشگران بود و افراد از نقاط دور و نزدیک اومدن تا طبیعت زیبای منطقه رو ببینن. چند گروه دوچرخه سوار هم به چشم میخوردن که مسیر رو رکاب میزنن.

صبح سه شنبه بعد از  صرف صبحانه و گرفتن عکس یادگاری, چادرها رو جمع کردیم و به طرف ییلاق باغداگل به راه افتادیم. جاده خاکی شمالی شرقی دریاچه مسیر اصلی نئور به سوباتان هست و برای پیمایش هم میشه از همین راه حرکت کرد یا از توی مراتع سرسبز عبور کرد, از جاده خارج شدیم تا پیمایش با کمی هیجان همراه بشه و بتونیم زیبایی های منطقه رو بیشتر لمس کنیم. مسافت دریاچه نئور تا سوباتان حدود 20 کیلومتر هست و به دلیل اینکه توی تعطیلات نیمه خرداد قرار داشتیم و مسیر و همینطور ییلاق سوباتان شلوغ بود بنابراین قرار بود یک شب باغداگل کمپ کنیم تا بخشی از مسافرا از سوباتان خارج شده و با شلوغی و ترافیک مواجه نشیم. بعد از حدود 4 ساعت پیمایش مسیر و عبور از مناطق سرسبز و دیدن مناظر زیبا به ییلاق باغداگل در ارتفاع 3000 متری رسیدیم. کنار عشایر شاهسون کمپ زدیم و هر کسی مشغول تفریح و سرگرمی خاص خودش شد. یخچالهای طبیعی منطقه هنوز پر برف بود و چشمه ها جوشان و رودخانه ها جاری.

زیبایی های منطقه وصف ناپذیره. با تعریف کردن و عکس نمیشه چیزی رو بیان کرد, فقط و فقط باید با چشم دید و با گوش شنید صدای طبیعت زیبا رو.

امشب هم تندباد همراهمون بود و جدال میخ و باد ادامه داشت و شکر خدا میخهای فولادین ما (البته ناگفته پیداست از میخهای سبک و آلومینیومی استفاده میکنیم) در برابر تندباد کمر خم نکردن و کمپ پابرجا بود. صبح چهارشنبه آیین گرفتن عکس یادگاری و صرف صبحانه و برچیدن کمپ مثل روز قبل برگزار شد. یه نکته مهم اینکه آب به قدری سرد بود که شستشوی دست و صورت با کمترین رکورد انجام میشد. یه بار دیگه راهی شدیم.

راستی موقع پیمایش مسیر حواستون به سگهای گله باشه. سگهای نگهبان گله با غریبه ها مشکل دارن و اگه احساس خطر کنن سریع حمله ور میشن به طرف آدما.

از باغداگل تا سوباتان که بری مسیر سرسبزتر و با صفاتر میشه. چادرهای عشایری زیادی رو توی مسیر میبینی. بعد از حدود 3 ساعت پیمایش رسیدیم به روستای سوباتان در ارتفاع 2000 متری از سطح دریا. توی منطقه سوباتان هوا معتدل شده و سرمای باغداگل و نئور رو نداریم. وارد روستا شدیم و تعدادی از همسفرا از بازار خرید کردن و راهی منطقه گنجه خانه شدیم که با روستا حدود 20 دقیقه (پیاده) فاصله داره و یه جای دنج و آروم برای کمپ زدن هست. ارتفاعات گنجه خانه به شهر لیسار و دریای مازندران مشرف هست و با چشم غیر مسلح میتونی خط دریا رو ببینی . موقع شب هم آسمون صاف بود و رصد ستارگان یکی از تفریحات معمولی در اینجور مواقع است.

همه چیز توی گنجه خانه خوبه غیر از یک مورد; به چشمه آب دسترسی نداشتیم و باید از روستا آب تهیه میکردیم. دو نفر از مردم محلی به اسم محمود و سعید هم از دوستان همسفرامون بودن و توی مدت کمپ در سوباتان کنارمون بودن و از گروه حمایت میکردن.

قرار بود پنجشنبه صبح محل کمپ رو جابجا کنیم و بعد از دیدن آبشار ورزان, اطراف آبشار کمپ بزنیم; اما به دلیل اینکه دو نفر از همسفرامون عصر چهارشنبه موقع بازی زوو مصدوم شدن قرار شد کمپ رو جابجا نکنیم و فقط برای دیدن آبشار بریم و برگردیم. از سوباتان تا آبشار حدود یک ساعت پیمایش داشتیم. بعد از اینکه آبشار رو دیدیم و عکسهامونو گرفتیم همگی رفتیم بالای آبشار و یه نقطه خوبی رو انتخاب کردیم برای شنا و آب بازی.

بعضی از همسفرا ظروف شب قبل رو هم آورده بودن و کنار آبشار میشستن.

بعد از آب بازی و حموم آفتاب مجددا به راه افتادیم و برگشتیم کمپ. ورودی آبشار کلبه ای وجود داره که انواع تنقلاب و چای آتیشی و دمنوش داره, محل مناسبی برای ریکاوری کردن.

 شب آخر هم توی سوباتان بودیم و قرار بود جمعه 7 صبح حرکت کنیم به طرف لیسار و اونجا سفر به اتمام برسه. ساعت 6 صبح بیدار شدم و حس کردم بارون میباره, خواستم کفشها رو بیارم داخل چادر که با منظره خیره کننده ای روبرو شدم. بارون نداشتیم اما سرخی طلوع آفتاب به همراه اقیانوس ابرها زیر پامون بود. بقیه دوستان رو هم صدا زدم و همگی ذوق زده داشتیم منظره روبرومون رو نگاه میکردیم. حدود نیم ساعت فقط تماشاگر بودیم و عکس و فیلم میگرفتیم.

صبحانه خوردیم و کمپ رو جمع کردیم و سوار وانت شدیم تا بریم به طرف لیسار.

به شهر که رسیدیم وقت خداحافظی بود و همسفرا توی گروه های 2 و 3 نفری اماده میشدن که هیچهایک کنن و به مقصد برسن. 10 نفر از همسفرا باهم صحبت کردیم و قرار شد به سفر ادامه بدیم. هماهنگ کردیم و 2 به 2 راهی جنگل و ساحل گیسوم شدیم. سه راهی گیسوم پیاده شدیم و منتظر موندیم تا بقیه برسن و قرار شد به جای جاده از داخل جنگل خودمونو برسونیم به ساحل. حدود 15 دقیقه رفتیم جلو تا اینکه رسیدیم به باطلاق و ادامه مسیر از جنگل ممکن نبود, بنابراین مجدد برگشتیم به جاده و مسیر یک ساعتی تا ساحل رو کنار جاده طی کردیم.

وارد ساحل شدیم, ساعت حدود 3 بعد از ظهر بود و نشون میداد اول باید شکم پرستی کنیم. رفتیم رستوران فانوس ضلع غربی ساحل.

فانوس مدیریت خوبی داره, غذاهای با کیفیت. و از همه مهمتر اینکه بیشتر همسفرا دیوایس های (لوازم الکترونیکی) خودشونو دادن اونجا شارژ شد. کمپ زدن توی ساحل گیسوم آزاد هست و برای هر چادر با 5هزار تومان میشه مجوز کمپ گرفت. ورودی به ساحل هم با توجه به نوع خودرو متفاوته.

کمپ زدیم و تفریح کردیم. به دلیل طوفانی بودن دریا اجازه شنا نمیدادن.

صبح زود دو نفر از همسفرا برگشتن تهران و موندیم 8 نفر. ما هم ساعت 10 کمپ رو جمع کردیم راه افتادیم و قرار شد توی شهر رشت مجدد همدیگه رو ببینیم. 3 نفر دیگه از همسفرا از رشت مستقیم برگشتن شهر خودشون و موندیم 5 نفر نهایی . رفتیم میدان شهرداری رشت و نزدیک اونجا رستوران گیجا واش بود که مجوز پذیرایی توی ماه رمضان رو داشت. ساعت چهار و نیم رشت رو به مقصد نهایی (خونه خودمون) ترک کردیم. پدرو و سانی باهم رفتن و من و حجت و نسرین هم باهم به راه افتادیم. خروجی رشت میدان یل یا توشیبا محل مناسبی برای هیچهایک هست. از توشیبا به راه افتادیم و نزدیک قزوین از همسفرا جدا شدم. حجت و نسرین رفتن تهران و من از راه تاکستان و رزن برگشتم همدان.

سفر یک هفته ای با 40 نفر از هیچهایکرهای ایران به اتمام رسید. همسفرانی از اصفهان, یزد, تهران, رشت, تبریز, زنجان و همدان.

انتهای پیام/