نکونام، بازیکن تاثیرگذار فوتبال ایران پس از از انجام 151 بازی ملی از دیدارهای ملی خداحافظی کرد تا دوران یکی از مهمترین بازیکنان فوتبال ایران هم در عرصه ملی به پایان رسیده باشد.

به گزارش ایسنا، در بیانیه کاپیتان سابق تیم ملی نوشته است: 15 سال پیش در دیداری دوستانه مقابل اکوادر، در نخستین بازی ملی برای 8 دقیقه به زمین رفتم تا به زرینچه، مهدوی‌کیا، علی دایی و دیگر همبازیانم ملحق شوم. آن روز بازی پرواز می‌کردم. پاهایم در آن 8 دقیقه روی زمین نبود. می‌گفتند پیراهن تیم ملی هزار کیلو است اما من وزن خودم را هم احساس نمی‌کردم. پیراهن تیم ملی بال‌هایی شده بود که مرا از سطح زمین جدا کرد. بازی را برده بودیم، البته من سهم چندانی در آن پیروزی نداشتم اما آن بازی نقش بزرگی در زندگی من داشت. آن شب وقتی همه اعضای تیم در رختکن استادیوم کولزیوم رفتند دوش بگیرند، من همچنان مبهوت نشسته بودم. نمی‌خواستم پیراهن تیم ملی را در بیاورم. نکند پیراهن را در بیاورم و دیگر سعادت پوشیدنش را نداشته باشم!

یک تصویر در تمام خاطرات ملی من ثابت است و آن‌هم حس حضور شما هواداران است. اگر بدانید چه جایگاهی در فوتبال دارید. بدون شما فوتبال اصلاً معنایی ندارد؟ من هیچ‌وقت سرم را جلوی کسی خم نکرده‌ام و نمی‌کنم به غیر از شما هواداران چون هر چه دارم از شما بوده و خواهد بود. پس از بازی سوئد احساس کردم که دیگر وقت خداحافظی فرا رسیده است و باید پیراهن مقدس تیم ملی را به بازیکن دیگری بسپارم و بروم. روز اولی که این پیراهن را به تن کردم، به عشق و شوق شما بود و تا روز آخر هم با همین عشق پیراهن مقدس ایران بزرگ را پوشیدم. خاطره بد زیاد داشته‌ایم، روزها و شب‌هایی که شما عزیزان هم به دلیل شکست‌ها، کنار ما گریه کردید. وقتی این اشک‌ها را دیدیم با تمام وجود جنگیدیم که روزی لبخند زیبایی هم روی لبان‌تان بنشانیم. هنوز خاطره شیرین صعود به جام جهانی آلمان و برزیل در خاطر من است. شب بازی بحرین و آن خوشحالی بی‌حد و حصر. ما گریه می‌کردیم، شما هم اما این گریه زیباترین لبخند دنیا بود. در اولسان وقتی کره را بردیم، احساس کردم سنگین‌ترین بار تمام عمر، از روی دوشمان برداشته شد و تنها و تنها به شما فکر می‌کردیم که در آن فشارهای اقتصادی و معیشتی دقایقی شاد بودید و انواع و اقسام مشکلات‌تان را فراموش می‌کردید. امروز بی‌اندازه خوشحالم که سال‌های سال کنارتان بوده‌ام و وقتی با خاطراتی که در کنار هم داشته‌ایم فکر می‌کنم، بغض گلویم را می‌فشارد. چطور می‌توانم تمام روزهایمان را در این نوشته‌ها خلاصه کنم؟ فقط می‌خواهم به عنوان برادری کوچک‌تر، از شما بابت شکست‌ها عذرخواهی کنم. می‌دانم که با شکست‌ها چطور قلب‌تان را شکستیم. شما هیچگاه استحقاق این شکست‌ها را نداشتید چون سختکوش‌ترین و صبورترین مردم دنیا هستید و به جرأت می‌گویم بهترین هواداران جهان. همه جا کنار ما بودید و هستید. به عشق دیدن ما از شهرهای دور افتاده می‌آمدید و نمی‌دانم چگونه از شما قدردانی کنم جز اینکه بگویم دست تک تک شما را می‌بوسم و می‌فشارم. جواد نکونام بدون شما هیچ بود و هنوز هم در مقابل بزرگی شما هیچ است. می‌خواهم به دلیل اشتباهاتی که در داخل یا بیرون زمین فوتبال داشتم از مردم کشورم و همه اهالی فوتبال عذرخواهی کنم. اگر کاری کردم که طرفداران را رنجاند همین جا عذرخواهی می‌کنم. هرگز قصد نداشتم کسی را آزار بدهم. در هر بازی تلاش کردم عرق بریزم و برای سربلندی کشورم بجنگم. بازی‌هایی بوده که به خواسته‌ام نرسیده‌ام و می‌دانم مردم ناراحت شده‌اند. اما هیچ‌وقت قصور نکردم. همیشه تلاش کردم طوری برای تیم ملی بازی کنم که انگار آخرین بازی‌ام است.

حالا اسم نکونام از پشت پیراهن تیم ملی پاک می‌شود. بازوبندی که نشانه نمایندگی یک ملت است و به رسم امانت نزد من بود را در می‌آورم، می‌بوسم و با این امید که امانتدار متعصبی بوده باشم، به تیم ملی ایران برمی‌گردانم. همان کاری که پیش از من، بزرگوارانی مانند امیرمسعود برومند، پرویز دهداری، حسن حبیبی، پرویز قلیچ‌خانی، علی پروین، مجتبی محرمی، محمد پنجعلی، ناصر حجازی، سیروس قایقران، احمدرضا عابدزاده، علی دایی، مهدی مهدوی‌کیا، و... انجام دادند.