1-همه چیز از آلمان شروع شد؛ یورگن کلیزمن به تازگی سکان هدایت بایرن مونیخ را بدست گرفته بود و همین موضوع بهانه ای بود برای باز شدن سر صحبت بین دو همکار که جدیدا با یکدیگر آشنا شده بودند.حسین جوادی نیروی تازه وارد ورزش جهان روزنامه وطن امروز بود و شیفته کلاس ژرمن ها. اگرچه طرفدار سر سخت رئال مادرید به حساب می آمد اما هرگاه رئال با یکی از تیم های آلمانی مصاف داشت با یک ترس خاصی می گفت؛ باید از این مردم ترسید. به شدت کار ژرمن ها را تحسین می کرد و رقابت با آنها را سخت می دانست.
تیم فوتبال آلمانِ سال 1990 را که به همراه بکن بایر قهرمان جام جهانی شده بود به شدت دوست داشت و همین عشق بزرگ سبب شده بود سال ها به دنبال پیراهن ان تیم باشد. یک طرح به شدت زیبا و فوق العاده نوستالوژیک برای اهالی فوتبال .

2-یک بار در پارک چیتگر با سرعت تمام به سمت یک پسر جوان دوید تا از او سوال کند این پیراهن آلمان سال 90 را از کجا خریدی، اما نوع دویدن و شوقش به گونه ای بود که آن پسرک قبل از شروع مکالمه چند قدم به عقب گذاشت و قصد فرار داشت. به توصیه آن غریبه، خیابان گمرک را یک هفته تمام بالا پایین کرد تا بلکه به لباس دلخواهش برسد، اما این جستجو به گفته خودش نزدیک به 20 سال بی فایده ماند تا اینکه دست آخر در زمستان 93 به یک تولیدی سفارش داد آن طرح را روی یک تیشرت سفید برایش بزنند. حیف که تنها سه ماه فرصت داشت تا با گمشده چندین ساله اش باشد. با آنکه تمامش فیک و ساختگی بود اما چون یک عشق قدیمی لای تار و پود آن پیراهن شابلونی بود ، او با افتخار آن را می پوشید چرا که برایش یاد آور یک دوره همیشه شیرین بود.

3-همیشه پای یک آلمان در میان بود. یک بار یک مطلب علیه خانم صدر اعظم نوشت و عکسی از آنگلا مرکل را پای آن کار کرد که شبیه هیتلر او را درست کرده بودند. با تیتری با این مضمون؛ خانم هیتلر. دقیقا بهانه آن نوشته را که مرتبط با فوتبال و ورزش بود به خاطر ندارم اما پس از انتشار آن صفحه ناگهان یک هول و هراس خنده دار به درون دلش افتاد؛ شاید سفارت آلمان با من لج کند و هرگز ویزای این کشور را به من ندهد. یک دلنگرانی کاملا بچگانه و بیهوده که کاش راست بود. کاش منشی مرکل او را صدا می زد و ترجمه مقاله حسین را پیش رویش می گذاشت و به او می گفت یک روزنامه نگار ایرانی با چاپ این عکس به او لقب هیتلر داده است.
کاش و هزاران افسوس که حسین جوادی در بلک لیست ژرمن ها نبود. نه آنها که در لیست سیاه هیچ کسی جا نداشت چرا که خوبی هایش آنقدر بود که نشود او را بد قلمداد کرد و به سیاهی تبعیدش کرد.

4-چند هفته قبل بود که باز هم آلمان ها بلای جان او شدند. شب بازی رئال مادرید و شالکه. بازی رفت را قوهای سپید مادرید با نتیجه 2 بر صفر به سود خود به پایان رسانده بودند و در نبرد برگشت که قرار بود در برنابئو برگزار شود هیچ هواداری از قماش رئال، نگران نبود. خیلی ها در انتظار جشنواره گل بودند همانند فصل قبل. رونالدو چند گل می زند؟ این پرسش طرفدران رئال از یکدیگر بود اما حسین برای من یک ساعت مانده به آغاز مسابقه یک پیامک عجیب زد؛ من از نتیجه بازی امشب می ترسم؛ این آلمان ها قابل پیشبینی نیستند و هرگز به سادگی تسلیم نمی شوند.
اما تجربه نبردهای سابق با شالکه عکس این دلنگرانی را به ذهن یکی مثل من متبادر می کرد.شالکه مثلا قرار است چه کند؟ نبرد که آغاز شد نگرانی حسین برایم رنگ و معنا گرفت. رونالدو دو بار موفق به فتح دروازه شالکه شد اما آلمان ها 4 بار کاسیاس را تسلیم کردند.اگرچه شالکه در نهایت به خاطر تفاضل گل حذف شد اما آنها بودند که با نتیجه 4 بر 3 رئال را در خانه شکست دادند. هواداران رئال در 10 دقیقه انتهایی این پیکار سخت ترین عذاب ممکن را تحمل کردند. تنها یک گل دیگر کافی بود تا رئال ناباورانه از گردونه رقابت های لیگ قهرمانان حذف شود!
هنوز آرشیو پیامک های دوستم را دارم؛ رئال باخت اما صعود کرد اما او مدام نگرانی قبل از آغاز نبرد را به من یاد آوری می کرد و می گفت؛ دیدی آلمانی ها چه نژادی هستند؟ دیدی چگونه جان بر لبمان کردند؟پاسخی برایش نداشتم و به عنوان طرفدار بارسا فقط برایش نوشتم؛ باز هم مثل همیشه خوش شانس بودید.کاش نوستر آداموس آن لحظه کنارم بود و برای حسین می نوشتم؛ حالا زمان باقی مانده تا ببینی این نژاد چه سوپرایزی برای تو و ما در آستینش دارد.

5-سرانجام لحظه موعود فرا رسید. قصه حسین و آلمان و بزرگترین تراژدی تاریخ هوایی اروپا.پرواز شماره ۹۵۲۵ ژرمن‌وینگز،از بندر بارسلون به مقصد دوسلدورف آلمان. حسین جوادی و میلاد اسلامی ساعت ها در فرودگاه بارسلون منتظر یک پرواز ارزان قیمت به مقصد آلمان بودند تا از آنجا به وین بروند و به اردوی تیم ملی فوتبال کشورمان برای تهیه گزارش ملحق شوند.
نه من و نه هیچ دوست دیگری کنار این دو عزیز نبود. اما اگر بر فرض محال یک لحظه تنها یک لحظه، بیم سقوط هواپیما به دل حسین جوادی می افتاد او قبل از اینکه سوار آن تابوت سیار مرگ شود به بلیت نگاه می کرد و دیدن نام کشور آلمان دلش را قرص می کرد. با طرح این پرسش از خویشتن؛مگر می شود لوفتهانزا و آلمان کارشان به سقوط بکشد؟ اصلا آخرین باری که لوفتهانزا و ژرمن ها سقوط کردند چه زمانی بود؟ آنها با خیال آسوده سوار آن هواپیما شدند. لبخند زدند و لابد نگاه شان به آن دانش آموزان پرتعداد آلمانی بود که یکی دو هفته به بارسلون آمده بودند تا درس زندگی در کشور غریب را تجربه کنند؛ چه درس تلخی چه تجربه گران قیمتی. چه بی رحمانه بود این کلاس.

6-صبح روز سه شنبه چهارم فروردین ماه سال 1394 نقطه پایان قصه حسین و آلمان بود. لباس طرح دار تیم ملی آلمان غربی در سال 1990 را بر تن نداشت،در آن لحظه یاد یورگن کلیزمن نبود، قطعا نه یاد شالکه افتاده بود و نه قهرمانی ژرمن ها در جام جهانی 2014 را در ذهنش مرور می کرد. او با دلی قرص و خیالی مطمئن سوار ایرباس ژرمن ها شد، به هر چیزی فکر می کرد جز اینهایی که ذکرش رفت. اما یک نفر هم اسم زننده گل تیم ملی آلمان با آن لباس تاریخی در فینال جام جهانی 1990 ایتایا در آن هواپیمای لعنتی بود. آن هم در چه جایی؛ درست در کابین خلبان. 25 سال قبل در رم، آندریاس برمه از روی نقطه پنالتی دروازه گویی گوچه آی آرژانتینی را باز کرد تا آلمان با آن لباس بی همتایش قهرمان جهان شوند. آن روز که آن آندریاس باعث تفاخر آلمانی ها در جای جای جهان شد آندریاس لوبیتز تنها 4 سال سن داشت. حسین جوادی 10 ساله در کوچه شکوفه،در خیابان سلسبیل تهران در اواخر شب به وقت ایران شادمانانه فریاد فتح سر داد اما آندریاس لوبیتز 3 ساله که کشورش برای سومین بار قهرمان جهان شده بود نه فوتبال را می فهمید و نه برایش آن گل همنامش معنا داد. آن شب گذشت تا بعد از 25 سال این دو به هم برسند.حسین جوادی خبرنگارشد و در آخرین پستش در اینستاگرام صریحا نوشت که پس از دیدن و شنیدن فحاشی های طرفداران بارسا و رئال به یکدیگر پشیمان است که چرا این همه سال وقت برای یاد گرفتن زبان اسپانیش گذاشته و کاش می رفت آلمانی یاد می گرفت. در همین آخرین پست هم او مجددا به نیکی از ژرمن ها یاد کرد اما پاسخ این همه دلگرمی و اطمینان و عشق چه بود ؟
7- آندریاس لوبیتز عاری از هر گونه عشق،خالی از هر نوع عاطفه دم را غنیمت شمرد و با راه ندادن خلبان به کابین و قفل کردن اتاق فرماندهی هواپیما آن را به سوی کوهپایه های آلپ برد.
تلاش ها بی ثمر بود و حالا روزنامه بیلد با به دست آوردن یک فیلم ناب از آخرین دقایق زندگی مسافران این پرواز لعنتی، نوشته است آنها تنها نام خدا را فریاد می زدند.به هر زبانی.این تنها خدا بود که در آن ثانیه های کشنده به یاد بندگانش می آمد. نه قدرت لوفتهانزا نه مدیریت بی نظیر ژرمن ها و نه هیچ چیز دیگر از آلمان ها در یاد کسی نبود.
اینجا ته خط بود، غول هوایی لوفتهانزا، ماشین به ظاهر شکست نخوردنی آلمان ها و همه آن ظواهر پر زرق و برق دنیوی را همه فراموش کردند،یک قصاب انسان، یک دیوانه، یک انسان نما ،یک موجود که هیچ کلمه ای در وصفش در دایره واژگان آدمیت وجود ندارد 150 نفر را به کام مرگ فرستاد تا حسین جوادی 35 ساله به همراه میلاد اسلامی، در چند دقیقه پایانی زندگی شان پی به حقیقت محض ببرند؛ اگر انسانیت سقوط کند اگر هیچ ارتباطی ولو شکننده بین خدا و مخلوقش نباشد به قدرتمندترین ساخته بشر هم اعتمادی نیست.

8-حسین جان حالا با آسودگی در دامنه کوه آلپ بخواب. حق با تو بود، آلمان ها غیر قابل پیشبینی هستند و نشان به این نشان که حالا من برای نخستین بار برای دوست دارانت این حقیقت بهت آور را به نقل از یک منبع بسیار نزدیک به سفارت آلمان می نویسم. چند ساعت پس از سقوط هواپیما، همین ژرمن ها که تو اینگونه دوست شان داشتی، هنگام تجزیه تحلیل اتفاق چند گمانه زنی را در اتاق مدیریت بحران شان روی تخته سپید نوشتند، یکی از آنها حمله تروریستی بود چرا که به زعم آنان دو عرب در هواپیما حضور داشتند به نام های حسین جوادی و میلاد حجت الاسلامی.
در همان ساعات اولیه که ماشین اطلاعاتی اروپایی ها گنگ بود و در حالت هنگ به سر می برد تنها بخاطر نام تان شما را مظنون دانستند اما این شک احمقانه خیلی زود بر طرف شد وقتی متوجه شدند ملیت تان ایرانی است و تنها خبرنگار ورزشی هستید. اما وقتی پس از 72 ساعت برای همه مسجل شد آندریاس لوبیتز عامدانه باعث سقوط ایرباس شد، خیلی دیر و پس از آن همه شک تنها به خاطر نام تان فهمیدند از یک خودی ضربه جبران ناپذیر را خوردند. چون نامش آندریاس بود اصلا ثانیه ای به ترور هم فکر نکردند اما بیمار آنها حتی ایدوئولوژی تروریست ها را هم نداشت او بی بهانه انسان کشت و چه خفتی بالاتر از این که هیمه ژرمن ها اینگونه تلخ برابر چشمانت شکست.

9-خداحافظ بچه های کوه آلپ.خداحافظ رفیق نیمه راه همه ما. دیدی آلمان ها آنگونه هم که تو فکرمی کردی کارشان درست نیست؟ دیدی تو از آنها غول ساختی. آنها بسادگی بازیچه دست یک کمک خلبان انسان نما شدند.هرجا هستی روحت شاد و سلام مرا به بچه‌های بهشت برسان اما آنجا دنبال یک لباس دیگر بگرد؛ آلمان غربی و آندریاس هایش را هم فراموش کن. آنها حتی لیاقت نفرین تورا هم ندارند چه رسد به عشق 25 ساله.