1. رسیده ایم به سالیاد مطلب های آرشیوی و البته چه چاره از تبعیت به منطق تقویم ؟ هفدهم دی ماه ، سالسوگ تختی است و ما به همین مرور و گردش سالیانه و سالی یکبار دلخوشیم. نه که ناچار که ناگزیریم. به همین سالی یکبار گردهمایی سالیانه در ابن بابویه ناگزیریم. به همین فشار آوردن به مغز برای نوشتن مطلبی غیر تکراری ناگزیریم. ناگزیری همه میراث تختی است برای ما. برای کشتی ، ورزش و ورزشکارانی که هیچ وقت آدمی نبوده و نمانده که ناگزیرشان کند به چیزی الا او. ورزش ایران ناگزیر است از مرور هفدهم دی به عنوان روزی که بزرگترین سرمایه اش را از کف داده. این یک واقعیت ناگزیر است.

2. سالهاست برای تختی چکامه ها نوشته می شود و هنوز هم خواندنی. و هنوز هم پر خواننده ، چه جماعتی که هر روز سال مشغولند به سردردهای بعد از خواندن خبرهای ستاره های دروغین ، این هفدهم دی ماه را دستکم به خواندن چیزی مشغولند ورای چهره تقلبی این پهلوان پنبه های دروغین.  این واقعیتی است که نه می شود انکارش کرد و نه اصلا انکارش دردی را دوا می کند. باید پذیرفت جامعه ورزش ، در تمام این سال ها از پرورش دادن تختی دوم که هیچ ، از پرورش دادن و معرفی و یک پیرو او نیز ناتوان ظاهر شده. از همین روست که هفدهم دی ماه در حقیقت نه سالسوگ فقدان تلخ او که برعکس ، سالیاد فقدان تفکر ، منش و شیوه زندگانی اوست.

3. امثال تختی صد البته که یک شبه به دنیا نمی آیند. آنها آنقدر نایابند که دهه ها و قرن ها باید برای حضورشان انتظار کشید. این را می‌دانیم. با این همه به دنبال یک رهرو می گردیم. یک تعقیب کننده. یک شاگرد. یکی که آن مرحوم را الگو قرار دهد. از ورود به سیاست و گرفتن پست های سیاسی خودداری کند. برای این و آن تبلیغ نکند. عسل نخورده را عامل قهرمانی خویش نداند. خانه اش را از جنوب ترین به شمالی ترین نقطه شهر منتقل نکند. آدم ها را دور ماشین خود نتاراند. با نان و پنیر بزرگ شود و بزرگسالی را با دمپختک و ترشی در مغازه رفیقش پیش ببرد نه با باربکیو زدن با مهرویان در ویلاهای شمال. آنچه در این روزها نایاب است رفتار تختی است ورنه به مدال گرفتن که باشد هر سال مدال آوران بیشتری پیدا می کنیم.

4. این روزها ستاره های ورزش ایران کجایند؟ یکی حتی سر تمرین تیمی که سرمربی اش است گوشی از دستش نمی افتد که لحظه ای تجارت و واردات و صادرات و اداره مغازه های پرشمارش از حسابش خارج نشود. آن یکی که در شورای شهر مشغول کشتی گرفتن با جناح های سیاسی است در حالی که آن یکی رفیقش در همان شورا ، خودش را زده به بی خیالی مطلق. آن یکی رفقیمان که تشت رسوایی اش سالهاست بر زمین افتاده ، همچنان منتظر فرصتی است برای راه افتادن بساط جدیدی برای تجارت. هر کدام از این پهلوانان المپیکی یا ملی را که می بینی سرش در حسابی است یا کتابی. کدامشان حاضرند عین تختی با آن بنز قدیمی بروند بین مردم و کودکان و برایش گل ببرند؟ کدامشان برنامه روزانه شان عین تختی است؟ انقدر راحت و قابل پیش بینی که بتوانی پیدایشان کنی. که بروی در حجره رفیقی و پهلوان را آنجا ببینی مشغول به فقیرانه ترین سور دنیا ؛ به دمپختک و ترشی.

5. زندگی تختی ، لحظات رفاقت تختی و مردمانی که پروانه وار به دورش  می چرخیدند را با که می خواهی مقایسه کنی؟ با که؟ با کدام ستاره می توان اینگونه نزدیکی کرد که مردمان عصر با تختی خود؟ با کدام می شود حرفی زد از زندگی؟ پیش کدام ستاره می توان نشست به احترام؟ کدامشان مگر احترامی برای خود خریده اند؟ کدام ستاره را می بینی که شوقی در ما ایجاد کند برای اینکه از زندگی اش داستانی بسازیم؟ کدامشان را می بینی که شیوه زیستن شان ، سلوک رفتاری شان و صفای درونشان ما را چکامه سرای زیستنشان کند؟

6. از زندگی تختی هزار نکته دانیم. از سر خم نکردنش مقابل شاه و تشویق شدنش مقابل برادر خشمگین شاه. از آن روز که پای زخمی کشتی گیر حریف را آماج حملات خود قرار نداد. از بزرگی و پهلوانی هایش.در کدام نمونه داخلی می خواهی این شیوه زیستن را بیابی؟ کدامش؟

7. کاش گوشی غلامرضا تختی هک می شد. کاش عکس های خصوصی داخل گوشی اش می ریخت داخل فضای مجازی. و چه عکس هایی... صحنه های دمپختک خورانش با ترشی در کنار مردم کوچه و بازار در آن حجره کوچک رفیقش. عکس دیگرش سر چهار راه با گل فروش هایی که دوره اش کرده اند...عکس دیگرش با بچه هایی که دورش نشسته اند و او بی ترس از آنکه لباسش در برخورد با کودکان کوچه و بازار خاکی شود ، دل داده به لبخندهایشان. عکس های دیگرش. عکس هایی که شهلاخانوم از او گرفته در حال راه بردن بابک. آخ که کاش این عکس ها هک می شدند. کاش تلگرام غلامرضا تختی بود که هک می شد تا این عکس ها بریزند بیرون و مردمان بفهمند یکبار دیگر تفاوت تختی با دیگران را.

8. سالسوگش را برای بار دیگری پشت سر گذاشتیم. شهلا خانوم دیگر نیست. ساکن کوی غم نیز چند صباحی است رفته به دیاری دیگر و ماییم که مانده ایم به همان آیین تکراری سال های قبل. مویه کردن بر سر آنکه رفت و دیگر لنگه اش نیز پیدا نخواهد شد. مویه کردن آنکه به وقت هک شدن تلگرامش ، آنچه پیش روی چشم مردمان دیارش فاش می شد ،  خوبی های مخفی مانده اش باشد و لا غیر.

هومن جعفری