حامد صیفی ورزشی نویس همدانی در یادداشتی نوشت؛عزاداریم. یک مشت انگشت شمار علاقمند به فوتبال، زانوی غم بغل زده ایم برای پاس. خیابان مثل همیشه شلوغ است، زندگی جریان دارد، صدای ضبط ماشین ها همانی است که دیروز بود، کاسب فکر نان درآوردن شب عیدش است و برای این مردم مهم نیست پاس به لیگ سه رفته و این وسط ما جماعت انگشت شمار عاشق فوتبال بر جسم بی جانش پیش فاتحه قرائت کرده ایم. اصلا باور کنید این مردم نمی دانند چه اتفاقی افتاده، چون پاس خیلی زودتر از اینها برایشان مرد.

خیلی ها از مرگ می ترسند. ما هم! اما بیشتر برای معشوقه مان. پاس، عشق این جماعت انگشت شمار بود که با بد و خوبش ساختند، خاطراتش را به صندوقچه زندگی خود بردند و پای این عشق ماندند. حالا که مرده بدجوری ترسیده اند. وحشت برشان داشته، بیشتر از مرگ شاید از نام فردوسی پور واهمه دارند.

عادل کار خودش را خواهد کرد. اتفاقا دمش گرم. ما هم دوست داریم دوشنبه به این مسئولان بی کفایت و بی لیاقت بتازد. اما فقط حق تاختن به این مسئولان ناکارآمد را دارد. ما این وسط بی تقصیریم عادل. گناه بزرگ ما فقط عشق و عاشقی بود.

گفتیم مسئولان. آقا بنشینید و بشکن بزنید، کلاه از سر بردارید و راحت تر از همیشه سر به بالشت بگذارید. ما جماعت انگشت شمار باهم عزاداری می کنیم و این شب تار را سحر خواهیم کرد. عزاداران باتجربه ای هستیم. پیشتر خود این مسئولان اشک های ما را دیده بودند. روز سقوط به لیگ یک ندیدید چشم هامان کاسه خون بو؟، روز سقوط به لیگ دو ندیدید مثل ابر بهاری می زدیم زیر گریه؟ حالا هم ببینید بغض و گریه و ناله هامان را آقایان. پاس رفت دسته سه. تمام!