مجید دیبافر کارشناس ارشد بیومکانیک ورزشی در یادداشتی نوشت:یکی از سازمان ها و نهادهایی که می تواند سرنوشت یک جامعه را دچار تغییرات کند ، نظام آموزش و پرورش است. ﻧﻈﺎم آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﯾﮑﯽ از ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎی ﭘﯿﭽﯿﺪه و ﺑﺰرگ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﻫﺮ ﮐﺸﻮری ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺎ رﺷﺪ و ﺗﻮﺳﻌﻪ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی ﭘﯿﻮﻧﺪی ﻧﺎﮔﺴﺴﺘﻨﯽ دارد و میتواند بقا و سلامت جسمی و روانی جامعه را بیمه نماید. ﺛﻤﺮ ﺑﺨﺸﯽ اﯾﻦ ﻧﻈﺎم از ﯾﮏ ﺳﻮ، ﺗﺒﺪﯾﻞ اﻧﺴﺎﻧﻬﺎی خلاق و نوآور، ﺑﺎﻟﻨﺪه، ﻣﺘﻌﺎدل و رﺷﺪ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ و از ﺳﻮی دﯾﮕﺮ ﺗﺎﻣﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪه ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻧﯿﺮوی اﻧﺴﺎﻧﯽ ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﺑﺨﺸﻬﺎی ﻣﺘﻔﺎوت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و اﻗﺘﺼﺎدی اﺳﺖ. ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﭼﻨﯿﻦ اﻫﻤﯿﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﻫﻤﻪ دوﻟﺘﻬﺎی ﺟﻬﺎﻧﯽ از ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرگ، ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ و ﻧﺎﺗﻮان و ﺻﻨﻌﺘﯽ ﺗﺎ در ﺣﺎل ﺗﻮﺳﻌﻪ، ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ آﻣﻮزش و ﭘﺮورش ﻣﺮدم ﺧﻮد را در ﺷﻤﺎر وﻇﺎﯾﻒ اﺳﺎﺳﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪو برای رسیدن به هدف های این سازمان هزینه های سنگینی انجام می دهند. اﻣﺮوزه تربیت بدنی دراین سازمان می تواند نقش بسیار مهمتری ایفا کند.بسیاری از کارشناسان معتقدند که ورزش قهرمانی و همگانی در یک کشور ، زیر بنای آن در ورزش مدارس است . استعدادهایی که از دوران نونهالی و نوجوانی می توانند در ورزش مدارس شناسایی شوند و در مسیر درست قهرمانی هدایت شوند. 
همه این ها زمانی محقق می شود که زیر ساخت های مناسب برای این هدف مهیا شود .آیا آموزش و پرورش ما توانسته نیازهای حرکتی و ورزشی نونهالان و نوجوانان  جامعه را به  درستی شناسایی کند و پاسخ مناسبی برای آن در نظر بگیرد ؟؟؟ 
ﻣﺪﺕ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺸﻨﻬﺎﺩﯼ ﺍﻧﺠﻤﻦ ﻣﻠﯽ ﻭﺭﺯﺵ ﻭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﺪﻧﯽ  ایالت متحده آمریکا ﺑﺮﺍﯼ ﺩﺭﺱ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﺑﺪنی  150 ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺪﺍﺭﺱ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﯽ ﻭ 225 ﺩﻗﻴﻘﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﻼﺱ ﻫﺎﯼ ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ ﺍﺳﺖ. ایا در زنگ  ورزش مدارس ما چنین استانداردهایی  رعایت می شود ؟! بهترین مکانی که یک دانش آموز می تواند انرژی خود را به بهترین وجه ممکن مصرف نماید ، زنگ ورزش و تربیت بدنی است. می توان با یک برنامه ریزی صحیح و علمی و حذف درس هایی که برای دانش آموزان در آینده  هیچ کاربردی ندارند ، بر ساعات ورزش و در نتیجه ساعات سلامتی جامعه افزود .
یکی از مسایل مهم دیگر که نظام آموزش و پرورش ما با آن دست و پنجه نرم می کند ، 
فضاهای  محدود و عدم وجود سالن های ورزشی استاندارد  می باشد. ارتقای این فضاها می تواند به پیدا کردن استعدادهای جدید  کمک شایانی کند و میزان مشارکت دانش آموزان را در امر ورزش  بالاتر ببرد . 
در ضمن تا زمانی که به شکلی سنتی توپ را بین سی و چند دانش آموز پرتاپ می کنیم تا فقط به دنبال توپ بدوند انتظارنباید داشت که ورزش ما و شادابی  ناشی از آن  توسعه چندانی داشته باشد .
نکته حائز اهمیت دیگر حضور نیروهای متخصص با تحصیلات رشته تربیت بدنی در بدنه اموزش و پرورش است که  بصورت میدانی و تعامل مستقیم با دانش آموزان سرو کار داشته ، و مشکلات مرتبط با حرکت و یادگیری حرکتی  را مرتفع  می کنند و جامعه را به سمت تحرک و پویایی سوق می دهند .
حرف آخر :
اگر به دنبال  پویایی در ورزش همگانی و قهرمانی  هستیم ، بهترین استعدادها در مدارس و سنین نونهالی و خردسالی یافت  می شوند به شرطی که کار را به کاردان ها بسپاریم یعنی کسانی که آموخته اند به بهترین شکل دانش آموز را به ورزش ترغیب کنند و فرهنگ ورزش را در قلب و مغز وی جا بیندازند .اینگونه  است که ما می توانیم  جامعه ای بانشاط و سالم به لحاظ روانی و جسمی داشته باشیم و در مسیر برافراشته شدن پرچم کشورمان گام برداریم .