به گزارش همدان ورزش؛ برهمگان  روشن و پرواضح است که ورزش و تحرک بدنی می تواند  سلامتی جسمی و به دنبال آن سلامتی روحی افراد را تامین کند . در حالی که  بالندگی و توسعه  یک  جامعه  نیز  وابسته به نیروی انسانی آن جامعه است ، ورزش می تواند نیروی انسانی سالم تری را تحویل جامعه دهد و به پویایی و شکوفایی افراد در آن جامعه کمک شایانی کند . مسئولین  و سیاستمدران  می دانند که ورزش چه نقش حساس و مهمی را می تواند بازی کند ولی هنوز آن طور که شایسته جایگاه ورزش و علوم ورزشی است ، بدان اهمیت  نمی دهند  .  تخصص گرایی و کار را به متخصص واگذار نمودن از اصول پایه در هر  زمینه ای است که ورزش نیز از این موضوع  مستثنی نیست اما  جایگاه  متخصصین ورزش کجاست یا اصلا چه  جایگاهی  دارند ؟؟؟

حضور سیاست مدارانی  که از علم ورزش چیزی نمی دانند و حتی تجربه ای از ورزش در زندگی شخصی خویش نداشته و ندارند  ، بزرگترین  لطمه  را به ورزش می زند که  هنوز هم  شاهد حضور سیاستمداران در میدان ورزش هستیم و می توانیم  مشکلات و عواقب آن را در برخی دوره های مدیریتی باشگاه های بزرگ  پایتخت  مشاهده نماییم . تخصص گرایی و کار را به متخصص واگذار نمودن  از اصول اولیه و بنیادی در افزایش بهره وری است. اگر می خواهیم  ورزشی روبه پیشرفت و جاری در بین آحاد جامعه  داشته  باشیم باید  کار را به کسی بدهیم که  می داند چطور فرهنگ ورزش را در بین افراد جامعه گسترش دهد و این کار فقط از عهده کسی بر می آید که برای این کار آموزش دیده و تخصص لازم  را به دست اورده است .

نکته  حائز اهمیت بعدی  قطع  بودن  روابط  دانشگاه ها  با  میدان رقابت  و عملیاتی در ورزش است . شاید  روی کاغذ   از دانشگاه ها  و نیروهای دانشگاهی  برای توسعه  ورزش  استفاده شود ولی هنگام  عمل  ارتباط خاصی  بین  علم  و ورزش برقرار نمی شود و تا وقتی که  نتوان  این مهم  را پیاده سازی کرد نمی توان انتظار داشت ورزش در کشورمان  رشدی متناسب  با استعدادهایمان  داشته  باشد . البته  هستند  مدیرانی که  کارهای بسیار ارزشمندی برای همکاری و استفاده  از تجارب دانشمندان علوم ورزشی ، انجام  داده اند و ما منکر زحمات این عزیزان نیستیم  ولی  قطعا   کافی نیست  و  باید دراین  زمینه  بسیار کار نمود .

نکته بعدی مشکلاتی است که  در سیستم آموزشی  و دانشگاهی علوم ورزشی  وجود دارد . دانشجویان تحصیلات تکمیلی که می توانند راهگشای بسیاری از بن بست ها در ورزش باشند ، دچار بیکاری وانزوا گشته اند .در واقع مسیرهای کارآفرینی در ورزش به شدت پرپیچ و خم می باشد  و نمی توان از تمام ظرفیت دانشجویان تحصیلات تکمیلی نهایت استفاده را نمود . پایان نامه هایی که در علوم ورزشی  ثبت می شوند  ، عاقبتی جز خاک خوردن در کنج قفسه های کتابخانه دانشگاه ها ، نخواهند داشت. پایان نامه هایی که صرفا  فقط برای گرفتن مدرک نوشته می شود و هیچ گره ای از گره های ورزش کشور را باز نمی کند .

مدرک و مدرک گرایی بلایی شده است  که  دامان جامعه ورزش را مانند سایر علوم گرفته است در حالی که علوم ورزشی  بعدی میدانی تر دارند و باید در عمل خدمت رسان باشند  . کارگاه هایی که باید  برای افزایش آگاهی  و مهارت  دانشجویان این رشته برگزار  شود  ، غالبا فاقد ارزش محتوایی و مهارت اندوزی  است  و صرفا برای درآمد مالی برای سازمان برگزار کننده  تدارک دیده می شوند . آموزش صحیح  و اصولی دانشجویان  علوم  ورزشی  می تواند  یک  نسل  را به لحاظ مشکلات  جسمانی و مشکلات عضلانی – اسکلتی  بیمه کند و نسلی توانا و سالم را به جامعه تقدیم کند . یادمان  باشد  پیشگیری از درمان  همواره ارزشمندتر است و علوم ورزشی به  عنوان علمی که می تواند از بیماری های مختلفی که بشر امروزه دچار آن شده است ، پیشگیری نماید .