مجید دیبافر خبرنگار سایت همدان ورزش در  یادداشتی نوشت : صفحات تاریخ پر است از نابینایان و کم‌بینایانی که جوامع انسانی از ثمره وجود آنان بهره‌ها برده است. نام مخترعین، دانشمندان و شاعران همچون هلن کلر،خزائلی، فرزاد طیباتی و رودکی، شاعر پرآوازه ایران زمین و ... در لابه‌لای برگهای تاریخ به جاودانگی و عظمت می‌درخشند و خود الهام بخش ظرفیت‌های بزرگی هستند که می‌تواند در تمام دوران‌ها راهگشا باشد.

آمارهای جهانی می‌گویند در دنیا حدود ۲۵۰ میلیون نفر از افراد دچار اختلال بینایی هستند. از این تعداد ۳۵ میلیون نفر نابینای مطلق است که ۸۰ درصدشان را افراد بالای ۵۰ سال تشکیل می‌دهند و پیش بینی شده است که تا سال ۲۰۲۰ این آمارنیز بیشتر  شود. این درحالیست که در حال حاضر ۹۰ درصد نابینایان جهان در کشورهای در حال توسعه زندگی می‌کنند. ایران در این میان در جرگه ۱۶ کشور اول از نظر جمعیت نابینایان است.

این انسان های دارای محدودیت ، هر جا بوده اند کاری کرده اند کارستان به شرط آنکه مورد حمایت قرار گرفته باشند. انسان هایی با دل روشن و عزم هایی مستحکم.

امروز می خواهیم در مورد دختران نابینا و کم بینایی حرف بزنیم که اراده پولادینی دارند و در سرما ، زیر باران و برف و در سخت ترین شرایط تمرین می کنند و گلایه نمی کنندچرا که یک هدف در سر دارند و باید بدان تحت هر شرایطی برسند.دخترانی که افتخار آفرین هستند و سکوهای افتخار را یکی پس از دیگری طی می کنند و بالا می روند اما آن طور که شایسته آن هاست دیده نمی شوندو از آنها تجلیل نمی شود.

دختران نابینا و کم بینا ی دوو میدانی استان همدان در مسابقات قهرمان کشوری سال گذشته توانستند سکوی سوم کشوری را بدست بیاورند اما متاسفانه این تیم با بی مهری و نا ملا یمات مواجه شده است . این بچه ها همانند دختران و پسران دیگر دو و میدانی کار حق دارند از پیست دو ومیدانی ، آن طور که شایسته آنهاست ، استفاده کنند.چقدر نا پسند است ، بجای آنکه به این تیم و دختران نابیناو کم بینا اهمیت داده شود و امکانات بیشتری برای آنها  قرار داده شود حتی پیست دویدن راکه  حق مسلم این بچه هاست ، از آنها سلب می کنند.

شاید مسئولان ما اهمیت این موضوع را به خوبی متوجه نشده اند که افتخار آفرینی این بچه ها می تواند امید و زندگی را به این گروه خاص ، بویژه دختران ، هدیه کند ، در غیر اینصورت با تمام تلاش و همت برای این دختران می جنگیدندو امکانات را برایشان مهیا می نمودند.

دختران آفتاب سرزمین ما ، اهل شکایت کردن و گلایه داشتن از هیچ کسی نیستند. ای کاش مسئولینی که برای این دختران کاری نمی کنند و ساکت نشسته اند ، تمرین کردن این دختران را در روزهای برفی و بارانی نظاره می کردند که چطور تپه های الوند  را بالا می دوند طوریکه انسان های بدون محدودیت هم از این رفتار عاجزند.

حرف آخر : این دختران سمبل و نماد جامعه ورزشی ما هستند.قدری بجای شعار دادن ، عمل کنیم تا امید و زندگی را در بین جامعه کم بینا و نابینا بیش از پیش زنده کنیم و این دختران یادشان باشد که ما بر همت و تلاششان و اراده وصف ناپذیرشان سر تعظیم فرود می آوریم و تا رسیدن به قله های افتخار برایشان بهترین ها را آرزو می کنیم.تا دیر نشده کاری کنیم تا انسانیت بوجودمان افتخار کند.