به گزارش همدان ورزش؛  تا به حال چشمان خود را بسته اید تا با چشمانی بسته در خیابان های شهر قدم بگذارید؟در این زمان از چه چیزی لذت خواهید برد، در این هنگام غیراز صدای بوق ماشین ها چیز دیگری توجه شما را جلب نمی کند، آیا می توانید چیز دیگری را به دست آورید؟
هر ساله تعدادی از ما فقط با فرا رسیدن روز عصای سفید، یادی از نابینایان می کنیم و بعد کمک کم آن ها را در گذر زمان به فراموشی می سپاریم، دریغ از اینکه دنیا، تماشاگه راز است و راز را با چشم سر نمی توان دریافت، آن دنیایی که چشم همه را به خود خیره کرده و مردمان را مسحور خویش نموده، فقط یک برهوت است که نابینایان را توفیق ندیدن آن داده اند.

دنیایی سرشار از جلوه های حق و نشانه های عدل و حکمت خداوندی در برابر ماست که پراست از آدم هایی که بی تفاوت از کنار این همه آیت می گذرند و دیدگانشان را تنها زرق وبرق دنیا فراگرفته است، اما هستند درمیانشان مردمانی روشن دل که بدون چشم دنیایی تمام این آیات را به نظاره نشسته اند نه با دیده سر بلکه به برکت نور دل راه موفقیت را ادامه می دهند.

یکی از آن انسان های موفق حمید اسلامی است که با تلاش بر همه کاستی و نداشته ها غلبه کرده و بارها با قهرمانی ها متعدد نگاه همه را معطوف به خود کرده است

در روزی که توجه علاقمندان به ورزش به ورزشگاه قدس و برگزاری یا عدم برگزاری دیدار پاس برابر نساجی مازندران بود برای بررسی وضعیت و اطلاع رسانی از این دیدار راهی این ورزشگاه قدیمی می شویم.

در اولین نگاه تلاش های حمید اسلامی توجه ما را به خود جلب می کند که همراه مهدی محمدی مربی خود و حمیدرضا زورآوند قهرمان صحرانوردی کشور مشغول دویدن است و مهدی محمدی مربی با دانش، دلسوز و پر تلاش استان با پارویی که در دست داشت راه او را برای دویدن او هموار تر می کند.

این ورزشکار نابینا امروز در بدترین شرایط جوی و با بارش برف باز هم برای موفقیت در پارالمپیک دست از تلاش نکشید و به تمرینات طاقت فرسای خود ادامه داد تا نشان دهد معلولیت به هیچ وجه محدویت نیست و با تلاش و پشتکار می شود بر همه سختی ها و کمبود غلبه کرد.

کمی جلوتر می روم و در حین دویدن حمید با او همکلام می شوم و او نفس نفس زنان پذیرای سوالات ما می شود..

-حمید آقا خسته نباشی چرا امروز با این همه برف تمرین رو کنسل نکردی...؟
خسته که نیستم ولی اگر از این بیشتر هم برف بیاد باز هم تمرین می کنم.

-برای چه مسابقاتی دارید آماده میشید؟
قراره مسابقات آسیایی دوازردهم اسفندماه در امارات برگزار بشه و برای همین نباید یک لحظه هم از تمرین جا بمونم.

-مسابقات حکم کسب سهمیه پارالمپیک رو داره ؟
بله این آخرین شانسم برای حضور در پارالمپیک هستش و دعا کنید که در این رقابت ها با دست پر برگردم.

-چه دلیلی باعث شده شما با این شرایط امروز دست از تمرین نکشی؟
پیش از هر چیز شما باید توانایی مواجهه با سختی های بسیار را داشته باشید یک ورزشکار حرفه ای برای رسیدن به موفقیت باید خودش را از خوشی ها و لذت های زیادی محروم کند شما نمی توانید هر غذایی را بخورید و نمی توانید در همه روزهای تعطیل در کنار خانواده باشید شما نمی توانید تا دیر وقت بیدار بمانید یا صبح ها دیر از خواب بیدار شوید و با یک بارش برف تمرین خود را تعطیل کنید و از این دست محدودیت ها تا دلتان بخواهد وجود دارد. 

-چی شد که علی رغم از محدویت بینایی تصمیم گرفتی وارد دوومیدانی بشی...؟
محدودیت برای همه نابینایان هست ولی نمی شود در مقابل این محدودیت ها میدان را خالی کرد، ما زنده ایم و باید تا زمانی که نفس می کشیم از این زندگی لذت برد و با سختی های آن کنار آمد،در گذشته برخورد افراد عادی به نحوی بود که مرا خیلی آزار می داد و ترجیح می دادم از جامعه کناره گیری کنم ولی خوب که فکر کردم دیدم این معلولیت تا پایان عمر با من است پس تصمیم گرفتم زندگی اجتماعی خود را نیز گسترش دهم و وارد عرصه قهرمانی شوم

-با این محدودیتی که شما از نظر جسمی دارید راز موفقیت حمید اسلامی تا الان چی بوده ؟
در کنار رعایت اصول زندگی ورزشی حرفه ای، سالم زندگی کردن از رازهای موفقیت است. انگیزه بالا، پشتکار و پرهیز از مسائل حاشیه ای هم عوامل دیگری است که کمک می کند ورزشکار حرفه ای سال های سال در اوج باقی بماند.

از این همه دویدن با این شرایطی که دارید خسته نشدید؟

اولین چیزی که من را به دوومیدانی کشاند، عشق به این رشته ورزشی بود. حالا بعد از این همه سال هنوز هم عشق به دوومیدانی در وجود من هست و اجازه نمی دهد احساس خستگی کنم. در کنار این عشق، وقتی احساس می کنی می توانی با مدال هایت دل مردم را شاد کنی سرشار از انرژی می شوی. من وقتی ابراز لطف مردم را در شهر خودم همدان می بینم، انگیزه پیدا می کنم که بیشتر تلاش کنم.

با این شرایط سخت نیست ..

-دوستان شما می گویند یکی از ویژگی های حمید اسلامی این است که برای هر مسابقه برنامه دارد و با انگیزه مضاعف تمرین می کند...

شاید باور نکنید، اما من بعد از بازی های پاراآسیایی اینچئون حتی یک روز هم استراحت نکردم و بلافاصله پس از بازگشت از کره جنوبی تمریناتم را از سر گرفتم تا با آمادگی بیشتری در مسابقات قهرمانی آسیا شرکت کنم. باور کنید بعد از بازی های پاراآسیایی اینچئون من روزهایی سختی را سپری کردم.

-این شیوه زندگی می تواند الگو باشد برای خیلی از کسانی که در ابتدای راه هستند..

شما لطف دارید. من معتقدم هیچ کس از تفریح و خوشی بدش نمی آید، اما اگر شما هدفی پیش روی خود دارید باید از بسیاری از این تفریحات چشم پوشی کنید و بارها من ثابت کرده ام معلولیت محدودیت نیست و خوشحالم وقتی می بینم خیلی از کم بینایان و نابیانیان هم جذب ورزش می شوند.

-احتمال دارد باز هم بتوانیم سهمیه بگیرید؟
ما هم می توانیم جزو بهترین های دنیا باشند فقط کافیست بیشتر مورد توجه قرار بگیریم. استعدادهای خوبی در ایران حضور دارند اما برای بارور شدن نیاز به سرمایه گذاری بیشتری است و دوومیدانی ایران شاید به لحاظ استعداد غنی باشد، اما خود شما بهتر از هر کس دیگر می دانید که از نظر امکانات و زیرساخت های موجود اصلا با قدرت های برتر دنیا قابل مقایسه نیستیم اما خوشحالم مربیان دلسوزی چون آقای محمدی و بنوان داریم.

-برنامه شما برای آینده چیست؟

پارالمپیک پایان فعالیت من در ورزش نیست و قطعا تلاش می کنم یک الگوی موفق برای نابیانیان و کم بینایانی امثال خود باشم تا آنها هم با انگیزه زندگی خود را ادامه دهند.

با او خداحافظی کردیم، دستانمان را به گرمی فشرد و ما را تا درب خروجی استادیوم همراهی کرد،با خود گفتم به راستی که خدا اگرنعمتی را ازکسی می گیرد در عوض؛ نعمت بزرگ تری به او می دهد و آن نعمت امید و پشتکار است 

و در آخر باز هم مانند همه لحظات تنهایی با خود می گویم خدایا تو را به خاطر تمام نعمت هایت سپاس می گویم.

گزارش: علیرضا صفی زاده