به گزارش همدان ورزش؛ مجید دیبافر کارشناس ارشد بیومکانیک ورزشی در یادداشتی نوشت:ورزش قهرماني يكي از اركان مهم توسعه ورزش در كشور است. توسعه ورزش قهرماني در هر كشور پيش زمينه كسب موفقيت در رقابت‌هاي جهاني و المپيك است. موفقيت بين‌المللي براي ورزشکاران يک کشور در رقابتهاي بين المللي و المپيکي و پارا المپیکی به طور کلي تقويت کننده اعتبار آن کشور در سطح جهاني مي شود. اندازه گيري موفقيت در بسياري از رشته هاي ورزشي مهم به وسيله جايگاه امتيازي در ارتباط با آن رقابت تعيين مي شود. هر چند فلسفه بازيهاي المپيک مشارکت در آن بازيهاست نه برنده شدن و رقابت بين کشورها اما به هر حال کميته بين المللي المپيک از جدول مدالها که نشان دهنده موفقيت المپيکي کشورهاست استفاده مي کند. اما این بار می خواهیم از قهرمانان پارا اسیایی و پارا المپیکی  سخن برانیم که در عین محدودیت ، ستاره هستند و بر اعتبار ورزش کشورمان در میادین بین المللی می افزایند. قهرمانانی که خیلی کم حرف میزنند و بیشتر عمل می کنند.قهرمانانی که جایزه نقدی برایشان هیچ رنگ و بویی ندارد و همیشه طلایی هستند.قهرمانانی که اگر پای سفره دلشان بنشینی حرف های فراوانی از جنس غم و درد دارند ولی هیچگاه عادت ندارند که از نا امیدی و حسرت سخن بگویند.علیرضا جلیلی  ، حمید اسلامی ، زهرا نجاتی عارف و وحید علی نجیمی(ورزشکاران همدانی )  در بازی های پارا آسیایی جاکارتا کاری کردند کارستان . هر چه قدر دست به نقد بخواهیم پاداش این عزیزان را بدهیم باز هم عرق شرمساری بر چهره مان نقش می بندد چرا که هیچوقت نخواهیم توانست مشقت ها و رنج هایی را که این عزیزان در این راه طاقت فرسا تحمل می کنند را ، درک کنیم و به نحوی با جایزه نقدی جبران نماییم  .

ورزشکاری که از نعمت  دیدن محروم می باشد و حتی قادر به دیدن مسیری که با همه توانش می دود ، نیست  و با این وجود  برای کشورش حماسه آفرینی می کند باید سراپای وجودش را از طلا گرفت. ورزشکاری که به سختی با ویلچر می تواند حرکت کند و روز به روز بر شدت معلولیتش افزوده می شود و برای اینکه پرچم کشورش را در میادین بین المللی به اهتزار در آورد، طوری شنا می کند و با امواج آب مبارزه می کند که گویی هیچگونه محدودیتی در جسم وی نیست ، شایسته بهترین تقدیرهاست.

اگر کمی صبورانه بیندیشیم ، خواهیم دید که بهترین الگوها در کنارمان زیست می کنند و اگر برنامه ریزی مطلوب تری داشته باشیم می توانیم امید بیشتری به جامعه کم بینا و نابینا و دچار محدودیت های جسمی و حرکتی  اهدا کنیم.

این جامعه نیازمند ترحم و دلسوزی ما نیستند بلکه نیازمند توجه و برنامه ریزی با کیفیت هستند که اگر این کاربخوبی صورت بگیرد امثال حمید اسلامی ها و علیرضا جلیلی های زیادی را در عرصه افتخار آفرینی برای کشور ، می توانیم تحویل جامعه ورزش بدهیم .

حرف آخر : این عزیزان چه در عرصه ورزش قهرمانی ، مدال بگیرند ، چه نگیرند ، بر تمامی مسئولین ورزشی ما یک تکلیف است که به بهترین شکل از این شیر بچه ها تجلیل لازم را به عمل بیاورند و شرایط را به گونه ای رقم بزنند که افراد جامعه برای انتخاب الگوی تلاش و زندگی ، همواره از این عزیزان یاد کنند.همیشه یادمان باشد جنگیدن در محدودیت کار هر فردی نیست.این کهکشان های دست نیافتنی  را به راحتی از دست ندهیم .